Deel dit:

Een kalender maken van 40 mensen, hoe begin je eraan? En dan nog wel een creatieve versie zonder het karakter van een traditionele schoolkalender met schoolfoto’s.

De huidige directeur gaat met pensioen en het personeel wilde een kalender maken met alle personeelsleden, een soort ode aan zijn jarenlange trouwe dienst aan de Itegemse school. Van A tot Z, van leerkracht tot administratieve medewerker, iedereen op de foto, niet de leerlingen maar deze keer het personeel.

Samen met Giel Verstrepen werkte ik een concept uit met enkele trefwoorden: kleur, rapport, schoolboek, klasfoto’s,… De kalender zou op een of andere manier moeten verwijzen naar een schooldocument, een soort rapport of jaarboek aangezien de huidige directeur ook veel rapporten heeft uitgedeeld en uiteraard heel zijn leven heeft gewijd aan de school. De kalender moest overgoten worden met een luchtig schoolsfeertje. Bovendien moesten we bewaken dat we alles een creatieve toets gaven. Dit trachtten we te bereiken via felle kleuren en een toch wel wat aparte belichting in de studio. Ook zouden we variëren met de zithouding van de leerkrachten.

We vroegen aan ieder personeelslid om drie verschillende bovenstukken mee te brengen met drie verschillende (bij voorkeur felle) kleuren, en niet te veel prints erop. Bovendien fotografeerden we iedere leerkracht in verschillende houdingen: frontaal, links, rechts en langs achter, telkens met een ander bovenstuk. Zo kwamen we aan 12 foto’s per individu, wat al snel opliep tot 480 foto’s. Dit kleurenpalet zouden we netjes verdelen over de 12 maanden en er een soort verjaardagskalender van maken zodat de directeur vele jaren plezier zou beleven aan zijn geschenk.

Twee halve dagen fotografie, nog wat nabewerking van de foto’s en een dagje ontwerpen hadden we er graag voor over. Voor vele leerkrachten was het alvast ook best spannend om als een echt fotomodel voor de lens te verschijnen. Geen catwalk, geen onnatuurlijke houdingen, maar braafjes op een stoeltje zitten, dat lukte prima!

De nabewerking deed ik in Aperture, ik laadde de 457 foto’s netjes in het programma en begon te spelen met enkele instellingen. Eigenlijk beperkte de nabewerking zich tot het aanpassen van het contrast,vibrancy, definition… en enkele andere voor de hand liggende schuifbalkjes. Aperture is hiervoor uitermate geschikt aangezien je in batch instellingen voor alle foto’s gelijkertijd kunt aanpassen. Hier zie je een screenshot van enkele foto’s in Aperture.

Leerkrachten staan bekend dat ze kritisch zijn, wel, dat heb ik ook mogen ervaren. Zo vroeg ik hen om 45 graden te draaien zodat ze schuin voor mij zouden zitten. Al snel kreeg ik de vraag of het juist 45 graden moest zijn, of ik geen gradenboog had… en als ik zei dat ze ‘goed’ zaten, kreeg ik steevast de opmerking dat het niet ‘exact’ 45 graden was. Ik zocht dus een manier om deze typische leerkrachtenhouding de kiem in te smoren, iets heel simpel en duidelijk. Ik maakte met tape twee kleine kruisje die ik links en rechts op de reflectieborden kleefde, en kon dus simpel zeg: draai je naar het kruisje en kijk ernaar. En dat werkte! Voila, zo simpel kan het leven soms zijn, eenvoud siert, zo dacht Apple er ook over en kijk waar ze nu staan.

Het waren twee bijzonder aangename dagen, een toffe sfeer, leuke leerkrachten en veel spontaniteit, typerend voor dit Itegems team. De kalender werd goed ontvangen. Een origineel geschenk voor de directeur!

En nu genieten van de vakantie!

Deel dit:

Om een of andere reden heb ik de naam Diesel altijd mooi gevonden. Zelf kan ik er geen verklaring voor geven, enkel dat de naam me doet denken aan iets robuust, iets krachtig of iets met hopen uithouding. Misschien heeft de spierbundel Vin Diesel, het merk Diesel of  gewoon de brandstof diesel er iets mee te maken? Hoe dan ook, I love it.

Toeval of niet, ik had de kans om een echte Diesel te fotograferen. Zijn naam vond ik alvast zeer geslaagd.

Diesel is een Australian Kelpie, een prachtdier. Bij de eerste aanblik valt het op dat hij beschikt over een sterk een waakzaam karakter, met een vleugje vurigheid misschien zelfs. Hij schittert als trouwe huishond en beschikt over grenzeloze energie zodat je hem op regelmatige basis moet entertainen. In de studio was Diesel enorm plichtsgetrouw aan zijn baasje. Met af en toe enkele koekjes als beloning toonde Diesel zijn ware aard en beste kant.

De foto van Diesel heeft iets. Als je naar de foto kijkt, voel je meteen zijn kracht en uitstraling, alsof hij uit de foto zou springen. De foto trekt aandacht, is symmetrisch opgebouwd en de belichting zit goed.  Voor de opname van Diesel heb ik gebruik gemaakt van vijf flitsers: 1 frontaal met een beautydish, twee zijdelings, 1 bovenaan en eentje achteraan om de achtergrond te belichten. De term ‘beautydish‘ is een beetje grappig; de schotel wordt veel gebruikt in de modefotografie. De dish zorgt voor een fris en contrastrijk licht, niet te hard maar toch met de nodige schaduwpartijen. Je kan het voor allerlei zaken gebruiken, ook voor hondenfotografie dus, met Diesel als supermodel in de hoofdrol. Good job Diesel!

Kristof – www.lookit.be – Facebook

Deel dit:

Honden zijn trouw aan hun baasje, dat wist ik al langer. Maar dat ze zo goed kunnen luisteren naar de bevelen van dit baasje, was opmerkelijk. Zo mocht ik de vier honden fotograferen van Fenna Isenborghs. Ik ontmoette haar in de dierenspeciaalzaak Hagim van Booischot waar ze werkt.

Als eigenaar van een jonge labrador waren we op zoek naar een kennel en een hondenhok. Via hun website www.hagim.com vonden we meteen alle informatie die we nodig hadden met een heuse online-shop. Geweldig. En Fenna gaf ons alle uitleg die we nodig hadden. De kennel staat nu te pronken in onze tuin.

De eerste foto is deze van haar dwergkees. Toch maar klein om voor de lens te krijgen, helemaal plat op m’n buik moest ik. Gelukkig waren de andere honden een paar maatjes groter en kon ik op een meer ergonomische manier verder werken.

Haar twee andere honden waren Austrian shepherds. De oudste luisterde als een robot, ongelooflijk hoe die honden de bevelen van hun baasje opvolgen: een beetje naar achter, links…. Bij de andere shepherd liep het iets minder vlot, die had het zo niet voor dat getuut en geflits. Na enkele pogingen hield die het voor bekeken en zijn grens van beheersbaarheid werd al snel overschreden. Geen paniek, ik had reeds enkele leuke plaatjes. Een paar foto’s meer was wenselijk, maar we respecteerden de wetten van de natuur.

De laatste hond was een Finse lappenhond. Persoonlijk had ik daar nog niet van gehoord maar ik ben dan ook geen ervaringsdeskundige in honden. Mijn kennis reikt niet veel verder dan de traditioneel bekende rassen die je hier en daar ziet rondlopen en huppelen, met of zonder baasje. Onze hond is mede om deze reden een labrador en is bovendien een enorme familiehond die door onze kinderen te pas en te onpas wordt benaderd en uitgedaagd voor een energierijk spelletje pak-mij-als-je-kan, of was het nu omgekeerd?

Het valt mij enorm op hoe die hond graag speelt en voortdurend komt aandraven met een speeltje in zijn bek met de vraag om dit weg te gooien. Het terugbrengen doet die met veel liefde en snelheid, al moet hij zijn landingsplaats soms nog wat fine-tunen.

Vier honden op een rij, vier verschillende achtergronden, vier supermodellen! Dit smaakt naar meer.

Kristof  –  www.lookit.be  –  Volg mij op Facebook

Deel dit:

Ik vroeg me af hoe het zou zijn om portretten te maken van honden. Hier had ik geen ervaring mee. Kinderen en volwassenen had ik al zo vaak voor m’n lens gehad, en meestal in een studio. Maar een hond in m’n studio, neen, dat nog nooit. Hoe pak je dat aan? Hoe plaats je de lichten? Hoe geef je instructies? Hoe doe je postproductie in photoshop? Allemaal nieuwe gegevens, veel vragen met (voorlopig) weinig antwoorden. In mijn volgende posts zal ik stelselmatig dieper ingaan op deze vragen.

Mijn eerste hond was Ippo, een Munsterlander. Het was nog een zeer jonge hond, zo’n 7 maanden oud. Voor deze fotoreeks met honden had ik grijs achtergrondpapier aangeschaft. Als ik deze apart belichtte, kon ik nadien in photoshop meer kanten uit, zoals het aanpassen van de kleuren. De kleur van het papier was Charcoal, wat ik zeer mooi vond (merk Colorama). Niet te donker, niet te licht, je kan er dus alle kanten mee uit.

Ippo had een mooie vacht, donkere en lichte kleuren samen, perfect om deze volledig tot hun recht te laten komen door het plaatsen van zijdelingse verlichting, waarover later meer.

Om eerlijk te zijn, was het meteen raak. De eerste foto’s waren geslaagd. Dit kon ik controleren omdat ik m’n fototoestel koppelde aan de computer waardoor ik de foto na opname meteen op m’n grote scherm kon bekijken. Erg handig omdat het kleine schermpje achteraan het toestel niet meteen alle details weergeeft.

Kristof

FACEBOOK

WEBSITE

Deel dit:

Jawel, skydivers vallen niet alleen naar beneden, ze stijgen ook. Ik kan het bevestigen want ik heb het met mijn eigen ogen gezien.

Wesly Van Gorp is één van de leden van ‘2 Drunk 2 Drop’, het Belgisch team skydiven die meedingt naar de wereldtitel ‘formatiespringen’ in 2012. Dit wereldkampioenschap vindt plaats in het exotische Dubaï. Wat een vooruitzicht. Wesly beoefent deze sport al 3,5 jaar, doet ongeveer 300 skydives per jaar en vliegt ongeveer 100 uur per jaar in de windtunnel. Het team van Wesly heeft diverse kampioenschappen gewonnen, waaronder het Belgische.

Voor de fotoshoot trokken we naar Roosendaal, de enige indoor skydivecentrum in de Benelux. Dit centrum heeft een verticale windtunnel waar een windsnelheid wordt opgewekt die voldoende is om op te zweven.  Wat een hels lawaai in die tunnel. Gelukkig zijn ze genereus met de oordopjes, want die zijn broodnodig. Zelfs na het verlaten van de tunnel hoorde ik de wind nog steeds tussen m’n oren. Of heeft het met mijn leeftijd te maken, ik hoop van niet.

Formaties, daar draait het allemaal om. Met z’n vier maken ze aan de lopende band formaties, zo veel mogelijk. In de lucht moeten ze binnen de 35 seconden zo veel mogelijk opgelegd formaties vormen. Je kan het amper volgen, laat staan fotograferen. Ik plaatste twee flitsers links en rechts van de tunnel, uiteraard aan de buitenkant, die hun vliegensvlugge bewegingen bevroren. In normale omstandigheden neem je de tijd om een lichtmeting te doen, wat bij te sturen en de persoon in kwestie vriendelijk te vragen om stil te blijven staan. Dit is geen optie voor deze hyperactieve skydivers. De autofocus van m’n Canon draaide dol.

Het team bestaat uit vier leden en een video-man: Sabine Gijzen, Marc Kelchtermans, Bart Daenen, Wesly Van Gorp en Paul Turlings. Het is een hecht team. Dat voel je niet alleen in hun vlotte samenwerking tijdens de sprong, maar ook in het ‘après-skydiven’, de vlotte nabespreking aan de bar waar ze video-opnames van hun training intensief bespreken. Teamwork is in deze sport van cruciaal belang.  Een goed team op de grond is een goed team in de lucht. Ze brengen veel tijd samen door, ieder weekend. Het is geen professioneel team, maar particulieren die volledig op zichzelf zijn aangewezen, ook financieel. De bedragen die nodig zijn voor een jaartje skydiven zijn gastronomisch hoog. Echt niet te vergelijken met een partijtje voetbal of tennis. Ieder teamlid zorgt zelf voor een budget van ongeveer 6000 euro per jaar. Dat zegt genoeg.

Gelukkig had Wesly voor z’n sprong nog even tijd voor een heuse studioreportage. We kregen een voldoende groot lokaal toegewezen waar we ons materiaal konden installeren. Het moest snel gaan, want Wesly zou binnen een 45-tal minuten gaan springen, én het opstellen van al het materiaal duurt al gauw zo’n 25 minuten. Zo’n kwartiertje kon Wesly nog voor mijn lens paraderen, daar moest ik het mee doen. Meestal reken ik voor een reportage een uurtje, liefst nog meer. Veel meer dus dan de luttele 15 minuten. Ik legde Wesly uit welke uitstraling ik wilde bereiken en waar hij moest gaan staan. Als een echte sportman nam hij met de nodige discipline de juiste houdingen aan. Gelukkig.

Voor de achtergrond trok ik naar de luchthaven van Deurne, Antwerp Airport. Geen betere achtergrond denkbaar: vliegtuigen en skydiven, een logisch verband. Deurne is een kleine luchthaven waar ook tal van privé-jets zijn gestald in tal van loodsen. Af en toe landen er geen BV’s maar BW’s, Bekende Wereldburgers noem ik ze. Toegang tot de loodsen krijg je niet zomaar, daarvoor moet je een officiële aanvraag indienen met een kopietje van je paspoort. Het gezelschap van een medewerker tijdens de opnames is ook een voorwaarde.

In de luchthaven van Deurne zijn nog enkele oude hallen waar ze jets ‘stockeren’, een soort garagefunctie dus. Veel vrije ruimte heb je niet aangezien iedere hal volgepropt staat met van die superdure toestellen. Gelukkig stonden er ‘maar’ drie jets in de oude hal en kon ik een jet isoleren voor de foto. De oude muren hebben iets nostalgisch en versterken de sfeer in de foto. De contrasten zijn versterkt en ik heb flink gesleuteld met de verlichting in de foto, zowel de lichten van het plafond als het natuurlijke licht. De aandachtige kijker heeft ondertussen begrepen dat de beeldinhoud van onderstaande foto de natuurlijke weergave overstijgt. Maar dat is de bedoeling door er een extra dimensie aan geven.

De foto is 1,1 gigabyte met 5630 x 3162 pixels op 240 ppi, 16 bit in Adobe RGB. Hier kan je de opbouw van de foto zien in photoshop:

Belangrijk aandachtspunt in photoshop is dat je steeds een goede structuur hebt in de opbouw van de foto, en dat je werkt met groepen. Doe je dat niet, geraak je op termijn hopeloos verloren, zeker als je met tientallen lagen werkt wat bij mij meestal het geval is. Voor deze foto heb ik met zes groepen gewerkt, waarvan iedere groep nog heel wat lagen bevat. Zo kan ik gemakkelijk de persoon verplaatsen, de verlichting aanpassen… in eender welke fase van de fotobewerking.

Deel dit:

Snowboarder zijn gasten met lef. Ze hebben een waanzinnige controle over een paar centimeters om na een metershoge sprong met een meestercontrole op de juiste spot neer te komen.

Kevin is echt topniveau, wereldklasse van Vlaamse bodem. Een toffe gast met beide voeten op de grond, daar hou ik van. Hij was bereid om zich op een zondag vrij te maken voor de fotoshoot. Veel tijd had hij niet, hij zou voor drie weken naar Amerika vertrekken. Jawel, Kevin reist de hele wereld rond om te trainen en wedstrijden af te leggen. Steeds op zoek naar de beste sneeuw, de hoogste jumps, de verste sprongs. In vergelijking met hem smelten mijn afgelegde kilometers als sneeuw voor de zon, om nog maar te zwijgen van de ecologische afdruk.

Zijn board is niet alleen groter dan ik had verwacht, het is ook superlicht, gemaakt uit een nieuw soort materiaal en een speciale afwerking. Ieder zijn ding, ik heb er geen verstand van. Felle kleuren zijn typisch in het snowboardwereldje, alsook de ruime jas en de gigantische ‘goggle’, of bril voor de niet-kenners onder ons.

Warm had Kevin het, wat wil je, poseren met een winterjas en muts voor die warme lampen. Tijdens de reportage steeg mijn bewondering voor de sportervaring die hij heeft op zijn jonge leeftijd, 20 jaar jong, én hij combineert dit met studies aan de KUL. Knap.

De opnames vonden plaats bij Jelle thuis, een medewerker aan dit project waarover ik in mijn vorige post melding maakte. Hij woont in niet zo ver van de woonplaats van Kevin. Hierdoor konden we de reistijd van Kevin minimaliseren. Veel ruimte hadden we niet waardoor een herinrichting van het interieur nodig. We ontruimden de living volledig: stoelen, zetels… alles moest eruit om plaats te maken voor de opbouw van mijn studio. Zelfs de luchter hebben we vakkundig verwijderd.

Ruimte, een gewenst iets voor een fotostudio. Statieven nemen al snel veel plaats in waardoor een ruimte van minimum 5×6 meter nodig is. Ik plaats steeds twee softboxen aan beide zijden van de persoon, gesandwicht zoals ze zeggen. Het licht moet op de juiste plek vallen, heel gericht, de juiste dosis. Kevin moest op de juiste spot staan, mét zijn gigantisch board. Om het licht juist te richten en lensflare (storend invallend licht in de lens) te voorkomen, maak ik gebruik van grids op m’n softboxen. De Chimera softboxen doen hun werk goed,  goede kwaliteitsproducten die je nodig hebt bij veelvuldig gebruik.

Als afsluiter maakte ik nog enkele profielfoto’s voor Kevin, deze zou hij kunnen gebruiken voor zijn website. Ik plaatste twee zwarte reflectors aan beide zijden van zijn gelaat om een mooie schaduw te krijgen. Eén paraplu met zijdeglans als hoofdlicht zorgde voor een zacht licht met een mooi contrast. Voor mijn andere opnames maak ik gebruik van een beautydish.

Onderstaande foto is in bewerkte vorm 5616 x 3744 pixels op 240 ppi, genomen met een canon 5D mark II. Door zijn 21 miljoen pixels in RAW zijn dit kanjers van formaten waarmee zelfs een MacPro af en toe moeite heeft. Zeker als je weet dat iedere bewerkte foto een heleboel lagen heeft tijdens mijn bewerkingen, en ik in 16-bit werk.

Deel dit:

Op 17 februari was het zover: de eerste opname in de reeks van vele.

Maxime Lambreghts, topspeler handbal op nationaal niveau van de club Sasja. Zij speelden ook Europees (reeds in 1974) en namen deel aan verschillende Champion League Qualifications.

Voor Maxime was het de eerste heuse fotoshoot. De studio was niet de eerste de beste locatie, maar het welgekende Alfacam te Lint, één van de grootste opnamestudio’s van Europa.  Een arsenaal flitsers omringde hem, samen met vijf andere aanwezigen. Maxime had veel weg van een fotomodel: hij nam onmiddellijk de gewenste houding en blik aan. Al had ik wel enkele voorbeeldfoto’s laten zien om de gewenste sfeer te bepalen.  Van in het begin top.

Maxime is een kerel, een heuse vent. Hij heeft spiermassa waarvan jij en ik samen nog niet aan kunnen tippen. Welgetraind, duidelijk topsporter en begaan met zijn lichaam, zo zien we het graag.

Vele goede kiekjes vulden mijn laptop, de ene geslaagde foto na de andere. In het begin is het altijd wat zoeken naar de juiste lichtopstelling. Ik fotografeer ‘tethered’, maw, de foto’s verschijnen onmiddellijk op mijn computerscherm. Zaaalig, en je kan meteen veel beter zien waar je kan of moet bijsturen, dan op het kleine scherm van je fototoestel.

Ik besprenkelde Maxime met water om het ‘sportieve’ karakter te tonen: sporters beleven hun sport intens, zweten vaak… daar hou ik van. Puur natuur, intense kracht, discipline, doorzetting, concentratie, kracht… en een beetje water kan hierbij helpen omdat het lijkt dat de sporter transpireert. Ook is hierdoor de reflectie van het flitslicht op de huid prachtig. In mijn ‘flesje’ zit een mengeling van water en glycerine. Hierdoor blijft het water wat langer op de huid. ‘Doe maar’, zegt Maxime, en het flesje deed zijn werk.

Maxime is nu hoofdrolspeler in de foto. Vereeuwigd in een apart beeld.

groeten,

Kristof

http://www.lookit.be

Deel dit:

Een originele naam is het niet, het project ‘sport’, een orgineel plan alleszins wel. Waar ik start, is duidelijk, waar ik eindig niet. Wat vast staat, is dat het een hele tijd in beslag gaat nemen.

Het project bestaat erin om diverse sporters te fotograferen in een studio-omgeving en ze nadien via photoshop in een andere, welgekozen achtergrond te plaatsen. Vreemd zou je zeggen, ach nee, ik hou zielsveel van photoshoppen. Bijna al mijn foto’s zijn op één of andere manier gemanipuleerd. Niet alleen bewerk ik de foto’s met een engelengeduld, ik maak ook gebruik van flitslicht tijdens de opnames. Je raadt het al, ik hou ook van flitslicht. Voor dit project werk ik steeds met een specifieke én gelijkaardige lichtopstelling. Niet één, maar een reeks flitslichten die de studio vullen.

De achtergrond fotografeer ik op een ander tijdstip én andere locatie. Deze locatie is soms een speurtocht voor de padvinders onder ons. Ook zeer tijdrovend aangezien ik per foto een verschillende achtergrond gebruik. Nee nee, geen knip en plakwerk van het internet, daar doen we niet aan mee. Foto’s puur sang, het straffe spul, leve de megabytes. En heel veel kilometers malen.

Welke sporters zoek ik dan? Wel, aangezien er zeer vele disciplines zijn, leek het me het beste om te starten met de iets minder bekende sporten. Sportdisciplines waar we minder vaak iets over horen, of waarvan we minder sporters kennen die dit beoefenen. Een eenvoudig voorbeeld: hoeveel Vlaamse snowboarders of skateboarders ken je die meedraaien op topniveau? Om eerlijk te zijn, ik niet veel. Topniveau? Ja, ik heb voor mezelf enkele uitgangspunten genoteerd:

• een sport die (in mijn ogen) weinig media-aandacht krijgt (in tegenstelling tot sporten waarvan je frequent beelden ziet op commerciële zenders);
• een sport waarvan we een Vlaamse vertegenwoordiger hebben op (inter)nationaal niveau die reeds een (bijna)-titel heeft behaald;
• een sport die onder de Vlaamse bevolking minder bekend is of waarvan er beperkte supporters(groepen) bestaan, in tegenstelling tot de klassiekers (oa. voetbal);
• een sport met een mix van (enkele) eigenschappen zoals snelheid, risico, kracht, gevaar en uithouding, die enkel door een doorgedreven training beheerst kan worden, en vaak op jonge leeftijd wordt gestart met beoefenen.

De zoektocht is begonnen, een project van zeer lange adem.

Tijdens de voorbereiding van dit project werd ik gecontacteerd door drie studenten van de opleiding Multimedia en Communicatietechnologie (KDG): Giel, Jelle en Tim. Zij werken met mij mee én maken op basis van dit project hun eindwerk. Dit werk is een documentaire/reportage over mijn sportproject, als het ware een soort ‘making-of’. Alhoewel dit foto-project ruim een jaar zal duren, gaan ze enkele opnames van sporters volgen achter de schermen en afwerken in de periode juni 2011. Ik ben benieuwd naar hun resultaat.

Een beknopt inzicht in het project heb ik neergepend, een afronding dringt zich op. Genoeg gezegd, er komen nog genoeg momenten om er over te spreken.

groeten,

Kristof

http://www.lookit.be

Deel dit:

Today I was suprised to receive a great mail from Photo Paper.

The message was:

Dear Kristof,
We are delighted to announce that as a Nominee at the 3rd Annual Photography Masters Cup your image(s) “stranger in the sea (Nominated)” will be published in the premiere issue of The Photo Paper, a new magazine being launched by World Photographic Arts.

The picture ‘Stranger in the Sea’ is one of my favorite surrealistic pictures i’ve made. You can find the link of the picture here, and an overview of the gallery of nominees here. Check it out!

This is the picture:

Thank you Photo Paper!

Kristof

Deel dit:

This month, the GVA (Gazet van Antwerpen) contacted me for my nomination in the Black & White Spider Awards. So, the next day they published this article…

THANK you GVA! Thank you Bert Provoost!