Jawel, skydivers vallen niet alleen naar beneden, ze stijgen ook. Ik kan het bevestigen want ik heb het met mijn eigen ogen gezien.
Wesly Van Gorp is één van de leden van ‘2 Drunk 2 Drop’, het Belgisch team skydiven die meedingt naar de wereldtitel ‘formatiespringen’ in 2012. Dit wereldkampioenschap vindt plaats in het exotische Dubaï. Wat een vooruitzicht. Wesly beoefent deze sport al 3,5 jaar, doet ongeveer 300 skydives per jaar en vliegt ongeveer 100 uur per jaar in de windtunnel. Het team van Wesly heeft diverse kampioenschappen gewonnen, waaronder het Belgische.
Voor de fotoshoot trokken we naar Roosendaal, de enige indoor skydivecentrum in de Benelux. Dit centrum heeft een verticale windtunnel waar een windsnelheid wordt opgewekt die voldoende is om op te zweven. Wat een hels lawaai in die tunnel. Gelukkig zijn ze genereus met de oordopjes, want die zijn broodnodig. Zelfs na het verlaten van de tunnel hoorde ik de wind nog steeds tussen m’n oren. Of heeft het met mijn leeftijd te maken, ik hoop van niet.
Formaties, daar draait het allemaal om. Met z’n vier maken ze aan de lopende band formaties, zo veel mogelijk. In de lucht moeten ze binnen de 35 seconden zo veel mogelijk opgelegd formaties vormen. Je kan het amper volgen, laat staan fotograferen. Ik plaatste twee flitsers links en rechts van de tunnel, uiteraard aan de buitenkant, die hun vliegensvlugge bewegingen bevroren. In normale omstandigheden neem je de tijd om een lichtmeting te doen, wat bij te sturen en de persoon in kwestie vriendelijk te vragen om stil te blijven staan. Dit is geen optie voor deze hyperactieve skydivers. De autofocus van m’n Canon draaide dol.
Het team bestaat uit vier leden en een video-man: Sabine Gijzen, Marc Kelchtermans, Bart Daenen, Wesly Van Gorp en Paul Turlings. Het is een hecht team. Dat voel je niet alleen in hun vlotte samenwerking tijdens de sprong, maar ook in het ‘après-skydiven’, de vlotte nabespreking aan de bar waar ze video-opnames van hun training intensief bespreken. Teamwork is in deze sport van cruciaal belang. Een goed team op de grond is een goed team in de lucht. Ze brengen veel tijd samen door, ieder weekend. Het is geen professioneel team, maar particulieren die volledig op zichzelf zijn aangewezen, ook financieel. De bedragen die nodig zijn voor een jaartje skydiven zijn gastronomisch hoog. Echt niet te vergelijken met een partijtje voetbal of tennis. Ieder teamlid zorgt zelf voor een budget van ongeveer 6000 euro per jaar. Dat zegt genoeg.
Gelukkig had Wesly voor z’n sprong nog even tijd voor een heuse studioreportage. We kregen een voldoende groot lokaal toegewezen waar we ons materiaal konden installeren. Het moest snel gaan, want Wesly zou binnen een 45-tal minuten gaan springen, én het opstellen van al het materiaal duurt al gauw zo’n 25 minuten. Zo’n kwartiertje kon Wesly nog voor mijn lens paraderen, daar moest ik het mee doen. Meestal reken ik voor een reportage een uurtje, liefst nog meer. Veel meer dus dan de luttele 15 minuten. Ik legde Wesly uit welke uitstraling ik wilde bereiken en waar hij moest gaan staan. Als een echte sportman nam hij met de nodige discipline de juiste houdingen aan. Gelukkig.
Voor de achtergrond trok ik naar de luchthaven van Deurne, Antwerp Airport. Geen betere achtergrond denkbaar: vliegtuigen en skydiven, een logisch verband. Deurne is een kleine luchthaven waar ook tal van privé-jets zijn gestald in tal van loodsen. Af en toe landen er geen BV’s maar BW’s, Bekende Wereldburgers noem ik ze. Toegang tot de loodsen krijg je niet zomaar, daarvoor moet je een officiële aanvraag indienen met een kopietje van je paspoort. Het gezelschap van een medewerker tijdens de opnames is ook een voorwaarde.
In de luchthaven van Deurne zijn nog enkele oude hallen waar ze jets ‘stockeren’, een soort garagefunctie dus. Veel vrije ruimte heb je niet aangezien iedere hal volgepropt staat met van die superdure toestellen. Gelukkig stonden er ‘maar’ drie jets in de oude hal en kon ik een jet isoleren voor de foto. De oude muren hebben iets nostalgisch en versterken de sfeer in de foto. De contrasten zijn versterkt en ik heb flink gesleuteld met de verlichting in de foto, zowel de lichten van het plafond als het natuurlijke licht. De aandachtige kijker heeft ondertussen begrepen dat de beeldinhoud van onderstaande foto de natuurlijke weergave overstijgt. Maar dat is de bedoeling door er een extra dimensie aan geven.
De foto is 1,1 gigabyte met 5630 x 3162 pixels op 240 ppi, 16 bit in Adobe RGB. Hier kan je de opbouw van de foto zien in photoshop:
Belangrijk aandachtspunt in photoshop is dat je steeds een goede structuur hebt in de opbouw van de foto, en dat je werkt met groepen. Doe je dat niet, geraak je op termijn hopeloos verloren, zeker als je met tientallen lagen werkt wat bij mij meestal het geval is. Voor deze foto heb ik met zes groepen gewerkt, waarvan iedere groep nog heel wat lagen bevat. Zo kan ik gemakkelijk de persoon verplaatsen, de verlichting aanpassen… in eender welke fase van de fotobewerking.
Photoshop Cooking: IMAGE-BUILDING 
Plaats een reactie